Dyskryminacja w pracy UK - ''Niepełnosprawność'' jako cecha chroniona

Dyskryminacja w pracy UK - Ustawa o równości z 2010 r. chroni pracowników przed dyskryminacją w pracy UK ze względu na szereg cech, w tym ''niepełnosprawność''. Oznacza to, że dyskryminacja kogoś ze względu na jego niepełnosprawność w miejscu pracy jest nielegalna.

Istnieje wiele form dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność, w tym:

·       odmowa zatrudnienia kogoś ze względu na jego niepełnosprawność

·         zwolnienie kogoś ze względu na jego niepełnosprawność

·         zdegradowanie kogoś ze względu na jego niepełnosprawność

·         nie dopasowanie stanowiska pracy, aby ułatwić osobie

niepełnosprawnej pracę

·         nękanie kogoś ze względu na jego wiek

Przykłady dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność w miejscu pracy

Oto kilka przykładów dyskryminacji ze względu na wiek w miejscu pracy:

·         Niewprowadzenie stosownych udogodnień w stanowisku pracy np.: niezmniejszenie godzin pracy z 12 na 8, lub nie zmniejszenie limitu dźwigania.

·         Nieuznanie oświadczenia lekarskiego ‘’fit note’’ tylko zamienienie go na zwolnienie lekarskie i wykluczenie pracownika z pracy.

·         Niezaoferowanie awansu pracownikowi niepełnosprawnemu lub przejścia na inny lżejszy dział.

·         Zmniejszenie pracownikowi płacy po wprowadzeniu udogodnień.

·         Traktowanie wszystkich pracowników tak samo, łącznie z tymi co są niepełnosprawni.

·         Głupie żarty na temat niepełnosprawności lub np. wykluczenie pracownika z rozmów towarzyskich.

·         Utrudnianie, nękanie np. dyscyplinarka za słabe wyniki.

Należy zauważyć, że ustawa o równości chroni tylko pracowników, którzy spełniają warunki definicji sekcji 6 ustawy o równości z 2010 roku.

Dla wielu z państwa niepełnosprawność wiąże się z wózkiem inwalidzkim, wylewem udarem lub utratą słuchu lub wzroku. Tymczasem zwykła depresja lub nadciśnienie tętnicze może spełniać warunki owej definicji.

Dyskryminacja w pracy UK - Definicja Sekcji 6 ustawy o równości z 2010 roku.

Zgodnie z art. 6 ustawy o równości z 2010 r. za niepełnosprawną uznaje się osobę, która ma fizyczne lub umysłowe upośledzenia, co ma istotny i długotrwały negatywny wpływ na jej zdolność do wykonywania normalnych codziennych czynności.

Zgodnie z treścią tej definicji np.: osoba, która cierpi na depresję, nie jest w stanie wychodzić z domu, zrobić zakupy, ma epizody, gdy leży tylko w łóżku i odcina się od życia a symptomy te trwają lub mogą trwać minimum 12 miesięcy, to jest to osoba niepełnosprawna w świetle tej definicji.

Dla porównania np.: dwóch pracowników z nadciśnieniem tętniczym. Jedna z tych osób zachorowała wiele lat temu, dziś ma dobrze dopasowane leki i funkcjonuje normalnie, może nie być osobą niepełnosprawną. Jednak druga osoba, zachorowała niedawno, lekarze nie wiedzą jaki jest powód nadciśnienia, leki nie działają, mają skutki uboczne, zawroty głowy, wymioty, czy brak równowagi to osoba ta jest uważana za niepełnosprawną.

Jeśli jednak pierwsza osoba, kilka lat temu, przechodziła przez te same symptomy i była skalsyfikowana jako osoba niepełnosprawna to jej status niepełnosprawności jest permanentny. Więc dziś, pomimo iż jej symptomy odeszły to w każdej chwili mogą powrócić i należy się jej ciągła protekcja. To samo tyczy się jakiejkolwiek innej choroby raka, udaru czy zapalenia stawów.